Zaterdag ben ik naar het containerpark geweest. Niet zo heel bijzonder. Ik denk dat half Vlaanderen op zaterdag op een containerpark te vinden is en zeker de voorbije zaterdag aangezien er een prachtig zonnetje scheen. Voor mij was het wel bijzonder. Ik ga namelijk niet zo vaak, het is een klusje voor mijn wederhelft.
Zaterdag werd ik instant gelukkig van het containerpark. Het hielp dat het zonnetje scheen, want het is iets moeilijker om instant gelukkig te worden van een containerpark in de gietende regen, denk ik. Maar nu zaterdag scheen het zonnetje en ik werd instant gelukkig. Waarom? Blij dat je het vraagt. Ik licht het graag even toe.
In eerste instantie zie je allemaal verschillende mensen die eigenlijk niets met elkaar te maken hebben, daar samenkomen. En ondanks de verschillen is iedereen op het containerpark op dat moment gelijk. We staan er allemaal in onze vuile werkkledij en we zijn allemaal met hetzelfde bezig: wegwerken van rommel, afval,.... Ik vond het best een fijne gedachte dat wat mij op dat moment definieerde datgene was wat ik aan het doen was en niet hoe ik er uitzag. Ik was ook best trots op mezelf. Zo flink sorterend en bijdragend aan een schonere wereld, hoe klein mijn beweging ook was. Ik zag de gelijkenis met wat wij doen in de groepspraktijk. We krijgen veel verschillende mensen over de vloer, allemaal bezig met ruimte te maken voor iets nieuws. Allemaal zo verschillend, maar ook zo gelijk. Iedereen, als persoon, ook zo niet te
definiëren door de vraag waar ze op dat moment een antwoord op zoeken. Maar wat ik vooral zo mooi vind is dat iedereen die een kleine of een grote beweging maakt in een persoonlijk groeiproces ook een bijdrage levert aan een betere wereld, want de verandering die we willen zien begint uiteindelijk altijd en overal bij onszelf.