top of page
  • Foto van schrijverMaura Melis

Tuinieren in mijn hoofd


Ik ben deze dagen, net zoals vele Vlamingen, begonnen met het aanleggen van een moestuin.

Er zijn vele redenen om met een moestuin te beginnen. Het zou goed zijn om je hoofd leeg te maken, je bent zeker van verse groentjes bij een volgende crisis, je kan leuke Instagram foto’s maken,… Ik ben ermee begonnen omdat ik merkte dat ik, in volle corona crisis, de neiging heb om hele dagen weg te kruipen in boeken of te verdwijnen achter mijn computer. Een moestuin dus om mezelf te dwingen naar buiten te gaan. En ik heb veel geleerd. Over tuinieren en over mezelf. Uiteraard ben ik ook geconfronteerd met dingen die ik al wist; ik heb weinig geduld en dat werkt niet in een moestuin, want je moet gewoon wachten tot er iets groeit. Focus hebben helpt dan weer wel, je kan jezelf gewoon verliezen in het hele moestuin gebeuren. Ik pak leerervaring ook nog steeds op dezelfde manier aan; eerst lezen we alles wat te pakken kunnen krijgen, we maken een samenvatting (in dit geval en gedetailleerd moestuinplan), maken een plan van aanpak, een timing en dan vliegen we er in.


Het heeft ook iets confronterend (wat had je gedacht, ik blijf een coach). Ik heb gewoon weer een hele resem deadlines bij gemaakt, want we moeten zaaien, verpotten, bewateren,… . Iets wat ik blijkbaar regelmatig nog doe: werkdruk voor mezelf creëren.


Ik heb ook twee héél nieuwe dingen geleerd. Wat ik niet wist is dat je zaailingen (dat zijn jonge scheutjes die uit een zaadje komen) moet verspenen en verharden. Verspenen wil zeggen dat je gaat bekijken welke zaailingen het sterkst zijn en die verpot naar een grotere pot. De rest gooi je weg. Anders kunnen de goede plantjes niet meer verder groeien wegens te weinig ruimte.

Het tweede is verharden. Je zet je fragiele plantjes die je met zorg op de vensterbank hebt opgekweekt, regelmatig buiten zodat ze ‘spierballen’ kweken tegen wind, koude, regen. Als je ze van de vensterbank recht naar de moestuin verplant overleven ze het niet.


Ik besefte dat ik te weinig heb verspeend en verhard. Ik neem veel te weinig afscheid van embryonale ideeën waardoor ik echt goede ideeën niet de ruimte geef om tot ontwikkeling te komen. Ik ben te lief voor mijn ideeën en daarmee help ik ze niet vooruit. En dan gooi ik ze keihard de wereld in, zonder dat ze hebben kunnen verharden. Hierdoor overleven ze het niet altijd. In al mijn liefde ben ik soms te hard geweest waar ik zacht moest zijn, en te zacht waar ik hard moest zijn. Om een rijke oogst te hebben moet je dus verspenen en verharden. De tijd die ik nu krijg, kan ik hiervoor eigenlijk goed gebruiken.

61 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven
bottom of page