Een paar dagen geleden gelezen op HLN: "Belg zit derde van zijn loopbaan thuis". Wie vandaag na een loopbaan van 42 jaar met pensioen gaat, heeft daarvan slechts 28 jaar gewerkt. Het ABVV heeft dat uitgerekend. Morgen zal er wel een ander artikel verschijnen met een andere rekensom en dan start de discussie in de marge van het verhaal, maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben. Waar over dan wel? Wel, blijkbaar werken we niet graag. Eens om de zoveel tijd verschijnt er wel een studie of een artikel en dat is dan meestal de slotsom. Naar mijn gevoel klopt dat niet.
Als ik rond mij kijk zie ik vooral mensen die wèl graag werken. Heel graag werken zelfs. Ze zorgen voor hun kinderen, hun ouders, hun grootouders. Ze verbouwen huizen, onderhouden tuinen, knutselen creatieve versieringen in elkaar voor moederdag, kerstmis,.... , klussen bij in bijberoep, volgen opleidingen, leren houtbewerking, volgen kookcursussen en bereiden 7-gangen menu's. Studeren filosofie, gaan gidsen in hun vrije tijd, lezen halve of hele bibliotheken bij elkaar,... Ik ken eigenlijk niemand die niets doet. Laat dat nu soms net het werkpunt zijn dat ik als coach moet meegeven, doe eens NIETS, geniet van het moment,... Wat is dat dan met al die mensen die thuis zitten? Die zitten niet thuis, die werken thuis. Die werken graag, alleen gaan ze niet graag naar hun werk en dat zijn blijkbaar twee totaal verschillende dingen. Waar hebben we met zijn allen de foute afslag genomen dat mensen in één of ander verlof stelsel moeten stappen om terug te voelen dat ze graag werken, dat ze een zinvolle bijdrage kunnen leveren en dat het razende werktempo even op pauze kan gezet worden.
Ik werk graag, heel graag en ik ga ook graag naar mijn werk. Maar ik heb mijn passies, talenten en drijfveren op elkaar kunnen afstemmen. Als zelfstandige betaal ik daar ook een prijsje voor. Dit onder de vorm van, onder andere, slapeloze nachten (kan ik al mijn facturen nog betalen) en slapeloze nachten (ik moet nog een blog schrijven over hoe graag ik werk) en slapeloze nachten (ik ben de voorbije dagen iets minder betrokken geweest bij de opvoeding van mijn kinderen en ben ik nu wel een goede mama),....
We kunnen natuurlijk allemaal massaal zelfstandige worden, maar dat lijkt mij nu niet zo een zinnige beweging. Toch niet voor hen die daar echt geen zin in hebben. We kunnen ook gaan kijken wat we als samenleving kunnen doen om een deel van die die drive terug op de werkvloer te krijgen. Niet alles natuurlijk, hobby's blijven belangrijk. Ik zou bijvoorbeeld de weelderige kerstverlichting in de donkere dagen van december voor geen goud kunnen missen. Maar we kunnen gerust wel wel meer drive gebruiken op de werkvloer. Hoe zou het er uit zien om elke dag te doen wat je graag doet en nog goed kan ook? Hoe zou het zijn om met plezier te discussiëren met anderen over ... eender wat, omdat je weet dat het resulteert in een volgende zinvolle bijdrage? Hoe zou het voelen om jezelf te kunnen zijn, met je kwaliteiten en je kleine kantjes en voor beiden gewaardeerd te worden? En hoe zou het zijn om daar dan ook nog voor betaald te worden? Niet dat alles dan plots gemakkelijker wordt, maar misschien wel een beetje moeitelozer.
Comments