Sinds augustus vorig jaar hebben we een jonge kat in huis. Voor wie mij kent, weet ondertussen dat ik gewoon zot ben van het beest. Ondertussen is hij al goed thuis bij ons. Hij weet al waar zijn eten staat, waar de kattenbak staat, waar de warmste plekjes zijn, hoe hij moet doen alsof hij slaapt om dan, van zodra je je rug keert, snel iets van tafel te jatten...
Maar ik heb ondertussen ook iets geleerd van hem.
Onze kater volgt je OVERAL. Ondanks zachte kussens, toffe manden, gezellige dekentjes, gaat hij overal liggen waar wij zijn. Soms gewoon tegen mijn benen terwijl ik mijn tanden sta te poetsen. Het geweldige is dat je altijd voorzien bent van zeer rustgevend gezelschap. Hij kan zalig liggen slapen op mijn papieren. De keerzijde is echter dat van zodra je rechtstaat, hij mee gaat. Hoe mooi hij er ook bij ligt. Hij maakt mij dus pijnlijk bewust van het feit hoe weinig ik gewoon ergens zit. Hoeveel ik op een dag van hier naar daar loop. Ik zie hem continu wakker worden en zich verplaatsen. Hij zoekt dan een nieuwe comfortabele houding en hup, hij moet weer rechtstaan. Het gevolg is, dat ik zeer bewust begin te kiezen. En de vraag: 'ga ik dat de kat echt aandoen om weer op te staan?' is geëvolueerd tot een nieuwe, zelfbewuste toepassing van de bekende vraag: 'moet - ik - dat - nu - doen?'